Romige Champignonsoep Met Wilde Rijst

Het is soepseizoen babyyyyyy. We hadden onlangs een dag van 50 graden en ik ben hier voor. Ik zit erin. Ik heb zin in soep. Maar ik heb ook trek in ramen…wat ook soep is. Brian en ik hebben de traditie dat als het sneeuwt, we naar buiten gaan om ramen te halen. We hebben allebei een hekel aan sneeuw, dus we kunnen net zo goed ergens van genieten als het sneeuwt. Maar we zijn er nog niet helemaal. Dus voor nu maak ik chili op voetbalavonden op maandagavond en maak ik soep op willekeurige doordeweekse avonden. Soep wordt onderschat en ondergewaardeerd. Laten we dat veranderen, oké? Koel.

Zei ik nou echt ‘maandagavond voetbalavonden’? Welke TF ben ik? Ik heb een kind en steun nu een sport die me gek maakt en waar ik nog steeds een hekel aan heb? Ik denk het wel. Nou, hier komt het op neer: alle familieleden van mijn man zijn hier nu. Zijn zus is hier 10 jaar geleden naartoe verhuisd, zijn broer is een jaar geleden verhuisd en zijn moeder is 6 maanden geleden verhuisd. Dus ze zijn allemaal hier en de meesten (gelukkig niet mijn schoonzus, dus we kunnen samen bitchen) willen naar de grote wedstrijden kijken, vooral die van Chiefs. Dus ik ben gestopt met vechten en ik heb het omarmd. En door het te omarmen, bedoel ik dat ik chili of soep of arepa’s maak, ze schreeuwen allemaal tegen het tv-scherm, en mijn schoonzus en ik praten over de laatste roddels op sociale media, zoals Tristan- en Khloe-schandalen. Kan het me schelen dat de scheids een slechte beslissing nam over Mahomes of Brady? Nee. Maar ik geef wel om de make-upkeuzes van Khloe. Jongens doen altijd alsof ze niet van drama houden, maar ze genieten van de twitteroorlogen die na elke wedstrijd doorgaan. Is er iemand anders die verrast is dat Twitter er nog steeds is of ben ik dat gewoon?

Ik ben gewoon blij te kunnen zeggen dat ik voetbal niet meer veracht. Het kan me absoluut geen bal schelen, maar ik waardeer echt hoe productief het me heeft gemaakt. Als ik een project moet afmaken, is voetbal zoiets als witte ruis opzetten – je komt gewoon in de zone en breekt het uit. Ik vraag me af hoe Avery zal zijn als ze opgroeit, met een gezin dat verdeeld is in hun gevoelens voor sport. Zal ze ernaar willen kijken? Zal het haar iets schelen? Zal ze geïrriteerd zijn? Zal ze het spelen? Ik ben helemaal cool met haar liefde voor voetbal, maar ik hoop haar te doordringen dat het belangrijkste onderdeel van elke sport gewoon het eten is. Het is gewoon een feit.